*ปั้นศิษย์มากมาย ปั้นด้วยหัวใจที่บริสุทธิ์ของครู ทุ่มเททั้งกายและใจ ให้ศิษย์ยิ่งใหญ่และโด่งดัง เพื่อหวังว่าวันหนึ่ง ศิษย์ที่ครูทุ่มเทให้ความรู้ และเชิดชูให้เด่นดัง จะย้อนกลับมาส่งเสริมครู ส่งเสริมวิชา ทำให้เกิดศิษย์รุ่นน้อง ๆ โดยทั่วหน้าในรุ่นต่อ ๆ ไป ที่ต่อยอดจากศิษย์ที่ครูส่งเสริมให้เด่นดัง จะเกิดขึ้นต่อยอดศิษย์ใหม่ อันเกิดจากศิษย์เก่าที่ครูสร้างเอาไว้ แต่วันแล้ววันเล่า คนที่เรียนไป คนที่ครูเชิดชูส่งเสริมให้ ได้ดีและเด่นดัง มากมายหลายบุคคล มากมายหลายหน้าตา แต่น้อยนักและนับเป็นรายบุคคลได้ ที่จะไม่หวงวิชา บอกต่อและนำคนมาเรียนกับครูเพิ่มขึ้น บุคคลเหล่านั้นแทบนับรายบุคคลได้เลย ส่วนใหญ่จะเอาแต่ตัวเองเป็นหลัก กลัวคนอื่นจะได้ดี ไม่ได้มีใจที่จะส่งเสริมครูกลับในแบบที่ครูเคยส่งเสริมไป บางคนยิ่งใหญ่มากมายนัก แต่นำคนมาเรียนต่อยอดกับครูแม้เพียงคนเดียวก็แสนยากนัก อุดมการณ์ที่กล่าวว่า "เมื่อได้รับโอกาสแล้ว จะให้โอกาสผู้อื่นต่อ" หายไปไหนกันหนา ครูก็สอนบอกไปซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า เมื่อครูให้โอกาส ช่วยให้เจริญแล้ว ดีแล้ว เด่นดังแล้ว ต่อไปควรให้โอกาสคนอื่นเช่นที่เคยได้จากครูมาด้วยเช่นที่ครูช่วยไป ส่งเสริมไป ทุกคนล้วนรับปากเช่นเดียวกันหมดว่าจะเปิดโอกาสด้านความรู้ให้ต่อ ๆ ไป แต่จะมีสักกี่คน "ที่มีสัจจะรักษาสัจจะอันยอดยิ่งเช่นนี้ในยุคนี้อีกหนา"
*หมายเหตุ... เป็นคำปรารถอยู่ในพื้นที่ของครูเอง ไม่ได้ดราม่า ไม่ได้ว่ากล่าวผู้ใด หากใครเข้ามาอ่านข้อความข้างบน ก็ไม่ต้องคิดมากครับ ให้คิดแต่ครูเพียงคนเดียวก็พอครับ